Onder de jacobitische voorwaarde
De afgelopen week werd ik gevraagd om als nieuweling binnen de fractie ook met een zekere regelmaat een blog te schrijven. Niet mijn favoriete bezigheid, maar ok, ik laat mij niet kennen.
Vanaf dat moment heb ik lopen puzzelen over die vraag: wat kan nu mijn aandeel daarin zijn? Allerlei onderwerpen die op dit moment in de provinciale politiek spelen schoten door mij heen. De boeren, nieuwe natuur, stikstof, ons klimaat, de financiële positie van de provincie, de vele veranderingen die ik binnen de fractie en ook binnen het provinciehuis aantref vergeleken met 20 jaar geleden - toen ik vier jaar als commissielid heb meegedraaid -, het Openbaar Vervoer enz. enz.
Iedere keer kwam als een kurk op het water toch het coronavirus naar boven: Niet meer naar Amsterdam naar mijn werk, maar thuiswerken; niet meer oppassen op mijn kleinkinderen, iets dat ik zo miste toen ik een korte tijd wethouder in Dronten was; mijn moeder die binnenkort 92 jaar hoopt te worden en de familiereünie die aan haar verjaardag is gekoppeld. Gaat dat nog wel door? Mijn lieve vrouw, nu werkzaam in het ziekenhuis in Almere, nadat zij met zoveel van haar collega’s in Lelystad op straat kwam te staan na het faillissement van het Zuiderzeeziekenhuis. Wat staat haar daar te doen?
Vanmorgen nam ik de concept- agenda van de fractie door. Vanavond in het provinciehuis vergaderen? Neen, dat gaat niet meer.
Mijn naaste collega die vanmorgen meldde dat hij als enige op de afdeling zat. Hij kreeg vanuit huis geen verbinding met het werk. Dan toch maar naar kantoor. Alleen op de etage waar normaal gesproken zeker 40 mensen werken.
Ondertussen meer dan 1000 geregistreerde coronapatienten in Nederland, het topje van de ijsberg??!! En helaas ook 20 mensen die ten gevolge van dit virus zijn overleden. Hoe gaat dit allemaal verder? Waar komen wij op uit? De Nederlandse autowegen kennen nu allemaal een snelheidsbeperking overdag van 100 km. Harder mag niet, want stikstof…..
Het hele apparaat in de westerse wereld is tot stilstand gekomen. Voor hoe lang? Welke gevolgen? Hoe gaan wij nu om met de kwetsbare mensen zoals mijn moeder? Hoe zorgen we voor hen? Talloze vragen blijven in mijn hoofd spelen. In dat geheel is de provinciale politiek ook maar een heel klein radertje in een complexe machinerie. We zijn als mensheid klein, kwetsbaar en vaak ook afhankelijk... ook wanneer ik de rijen wachtenden zie voor de coffeeshop. Nog snel een voorraadje inslaan……
Echt afhankelijk weet ik mij van onze Vader die hemel en aarde heeft gemaakt en de mens als rentmeester heeft aangesteld. We kunnen met z’n allen plannen wat we willen, maar het is allemaal broos vaatwerk. We kunnen als mensen wel denken dat we zelf de controle hebben over ons leven. In deze tijd ervaren we onze afhankelijkheid. Dat doet mij weer denken aan die oude term “Onder de jacobitische voorwaarde”. Bekender is Deo Volente of Als de Heer het wil. Ook onder die voorwaarde wil ik graag een steentje bijdragen aan onze provinciale politiek en daarmee aan de Flevolanders en Flevoland.
De fractieleden van de ChristenUnie schrijven bij toerbeurt een persoonlijke blog. Hierin komen onderwerpen aan de orde die hen bezig houden en die zij belangrijk vinden. Wilt u reageren, stuur dan uw bericht aan ons fractiebureau.
