Toen kwam er opeens een heel interessante vacature voorbij: Fractiemedewerker ChristenUnie Flevoland. Flevoland, ja, daar woon ik al tien jaar. Met heel veel plezier. Maar in de politiek van deze mooie provincie, nee… ook daarin had ik mij nooit verdiept. Ik? In de politiek?

Maar die vacature… die bleef in mijn hoofd rondspoken. Dus ging ik mij een beetje verdiepen en een beetje voorbereiden. En ik werd steeds enthousiaster. Over de functie; dat was wat ik zocht, wat ik kan, wat ik wil! Maar ook over Flevoland, onze jongste provincie met haar heel eigen geschiedenis, natuur, vraagstukken. En ja, vooral ook over de ChristenUnie. Ik ontdekte dat mijn blinde vertrouwen helemaal terecht geweest is. Inderdaad, de grondslag van de partij is goed – en de mensen die vanuit deze grondslag politiek bedrijven doen dit naar eer en geweten, biddend, met een open Bijbel. Dat kan niet anders dan tot zegen zijn voor onze provincie en ons land.

De baan kreeg ik. En mijn enthousiasme steeg. Dat bleef thuis natuurlijk niet onopgemerkt. Dus probeerde ik aan onze vijfjarige zoon uit te leggen waarom ik folders ging uitdelen in het dorp. Waarom ik op maandagavond naar fractievergaderingen moet. Wat een partij is, wat stemmen betekent, en waarom mensen stemmen. Vragen kwamen er, en de meeste wist ik wel te beantwoorden. Eén vraag sprong eruit: ‘Mama, maar waarom kiezen niet alle mensen voor de ChristenUnie?’
Eigenlijk vind ik dat een heel goede vraag.

Klazien Jansen,
Fractiemedewerker