Mijn ouders, resp 89 en 84 jaar oud, wonen sinds zo’n 15 jaar nog geheel zelfstandig in een serviceflat. Want wat is er mis mee wanneer je op oudere leeftijd nog voor jezelf moet zorgen als het kan? Enkele jaren geleden zagen we dat moeder begon te dementeren en dan besef en denk je, als kinderen, dat binnen niet al te lange tijd je ouders gedwongen uit elkaar moeten gaan vanwege het verzorgingssysteem in Nederland. Moeder naar een verpleeghuis en vader (nog gezond, dus geen indicatie) zal dan (moederziel alleen) zelfstandig of in een bejaardentehuis komen te wonen. Dat doet zeer.

Er is een moment geweest dat we met onze ouders een besluit hebben moeten nemen; wel of niet naar een bejaarden/verpleeghuishuis. Uiteindelijk hebben zij hier niet voor gekozen; want zelfstandig wonen is een groot goed. Maandelijks hebben ze een gesprek met de GGZ waarin o.a. vader advies krijgt hoe om te gaan met zijn dementerende vrouw. Moeder verzorgt zich echter persoonlijk steeds minder en doet, tengevolge van haar ziekte, weinig meer in het huishouden.  Zij krijgt nu dagelijks persoonlijke verzorging door de thuiszorg. Vader zorgt nog voor de boodschappen, doet de was, kookt het eten en zorgt dat moeder voldoende te drinken en eten krijgt. Sinds enkele maanden krijgen ze nu drie uur hulp in de huishouding.

Natuurlijk valt het niet mee op deze leeftijd, maar ze zijn nog bij elkaar. Ondanks alles geeft het samenzijn levensplezier en zin. Als kinderen is het uiteraard veel eenvoudiger om je ouders op te laten nemen in een verpleeghuis/bejaardenhuis. Maar het gaat niet om wat wij kinderen ervan vinden, maar wat willen mijn ouders en, nu mijn moeder hierin niet meer mee kan denken/beslissen, wat wil mijn vader? Het is tenslotte hun leven! En wat ik zie is, dat zij, juist door nog zelfstandig te wonen, samen nog gelukkig zijn!

Jan van Dijk 
Burgercommissielid