In september 2010 was ik ziek van spanning; er werd wat van mij verwacht waaraan ik nooit kon voldoen. Dat dacht ik tenminste. Ik moest in 30-45 minuten laten zien wat ik kon. Dat had ik al eerder eens gedaan, een paar maanden daarvoor. In juli, met 30 graden minimaal. Toen had ik ongeveer 20 minuten de tijd gehad om mijn kunsten te laten zien. Gelukkig ging dat goed, die meneer die mij moest beoordelen had vast een goede dag. Nadat ik die hobbel in juli had genomen en in het computersysteem geregistreerd stond als geslaagd, werkte ik dus door naar de volgende. En die kwam met rasse schreden...

Terwijl ik in mijn achterhoofd wist dat anderen overtuigd waren van mijn kunnen, reed ik door Harderwijk, met een auto met twee strenge mannen achter mij aan. Mijn instructeur was een ChristenUnie man, had hij mij al eens tijdens een les verteld. Misschien werkte dat wel mee… Na de rit merkte de examinator op dat ik zeker een rechtsgeoriënteerde CU-er was: aan het begin van de rit vergat ik naar links te kijken… Maar ik maakte dat tijdens de rit helemaal goed en hij verklaarde dat ik geslaagd was. Ik? Hoezo? Was het zo goed gegaan? Opluchting alom! 

Het grote genieten kon beginnen: op mijn eigen motor de weg op. En komende week rij ik mijn eerste tourtocht. Voorzichtig zijn wij eens aan het kijken of er binnen de ChristenUnie achterban motorliefhebbers zijn om een tocht te rijden. Want ik ben wel tot de ontdekking gekomen: motorrijders hebben wat met elkaar!

Marleen Boven

PS. Wil je meedenken over een tocht of wil je graag mee? Laat het even weten!