Ik heb er weer een baantje bij gekregen: voorzitter van de plaatselijke loopgroep. Ik heb begrepen dat het een nagenoeg  symbolische functie is. We vergaderen tijdens het lopen. Onze voornaamste taak is het vier keer per jaar organiseren van de Windmolenloop. Dit is een loop van 8,5 kilometer door de polder en over de dijk langs de huidige windmolens. Voor veel Urker lopers is het ultieme doel deze een keer uit te lopen. Denk niet te gemakkelijk hierover. Met een wedstrijd loopt een Urker namelijk met ‘het snot voor de ogen’. Het wordt dan één lange sprint, waarbij je minstens drie keer ‘dood’ gaat. Aan ’t eind kun je er dan nog net uitkrijgen: ‘Dit nooit meer’, om vervolgens na een kwartiertje bij komen te zeggen: ‘Het had nog wel wat sneller gekund’.
Een officieel agendapunt was of we de naam niet moesten veranderen, want nagenoeg geen enkele Urker zit te wachten op ‘het ijzeren gordijn rondom Urk’. Toch hebben we de naam niet veranderd. Sinds vele jaren wordt de Windmolenloop gehouden en het is eigenlijk een begrip geworden. In de volksmond hebben we het over ‘de Molenloop’. We vonden het te kinderachtig om de naam te wijzigen, alleen omdat dit geassocieerd zou kunnen worden met het grootschalige park. Met het huidige park hebben we niet zoveel moeite en het grootschalige park is er tenslotte nog niet.
Daarmee hoop ik dat de Raad van State wat wijzer is en beseft dat een dergelijk windmolenpark de leefbaarheid van Urk aantast en dat niet recht wordt gedaan aan het beschermd dorpsgezicht. Hoe het ook uitpakt, ik hoop  wel dat we over de dijk mogen blijven lopen, want er gaan ook verhalen rond dat dit een ‘no-go-area’ gaat worden. Dat zou helemaal te gek worden. Niet meer over ‘onze’ dijk mogen lopen.

Ik trek mijn schoenen aan en ga lekker een rondje over de dijk lopen. Nu het nog kan…

Freek Brouwer