De komst van de centra voor Jeugd en Gezin leidt tot een herziening van afspraken tussen de provincie en de gemeenten over de jeugdzorg. De visie is dat het Bureau Jeugdzorg (indicatiestelling) en de zwaardere zorg bij de provincie blijft en de preventieve, lichte zorg voor ouder en kind door de gemeenten wordt uitgevoerd. Deze herverdeling van rollen, taken en middelen tussen provincie en gemeenten moet de verwachte aanhoudende vraag naar jeugdzorg kunnen opvangen.

In januari verscheen een rapport van de Randstedelijke Rekenkamer, waaruit blijkt dat het kind onvoldoende centraal staat in de afspraken tussen de provincie en het Rijk over maatregelen om de wachtlijsten in de provinciale jeugdzorg terug te dringen. Vorige maand presenteerde de provinciale CDA een rapport naar aanleiding van een onderzoek naar de stand van zaken van de jeugdzorg in de Flevolandse gemeenten. De partij constateert dat op provinciaal niveau de zwaardere jeugdzorg goed op de orde is, maar dat op gemeentelijk niveau heel verschillend wordt omgegaan met de jeugdzorg. De gemeenten geven aan niet veel steun ervaren door BJZ als het gaat om het aanbrengen van structurele verbetering in de jeugdzorg.
De kritieken van de Randstedelijke Rekenkamer en de Flevolandse gemeenten brengen een dilemma aan het licht die is verhuld in de visie op de toekomst van de jeugdzorg. Al gauw wordt de provincie geplaatst voor de keuze tussen het bevorderen van de professionele methodische behandelwijzen en het versterken van de besturing van de organisatie van de Jeugdzorg. Als de provincie kiest voor versterking van de inhoudelijke kwaliteit van de jeugdzorg, dan kan zij het kind echt centraal stellen en haar taak op het gebied van de zwaardere jeugdzorg beter oppakken. Kiest de provincie voor het versterken van de bestuurlijke inrichting, dan worden de logistiek-bestuurlijke processen binnen de jeugdzorginstellingen geoptimaliseerd en de doorontwikkeling van de Centra voor Jeugd en Gezin gestimuleerd. Via die route wordt dan gewerkt aan het voorkomen van wachtlijsten en aan het verbeteren van de afstemming tussen gemeenten onderling en tussen gemeenten en provincie.

Aan elke keuze kleven echter ook nadelen. Kiezen voor de kwaliteit van de provinciale (zwaardere) jeugdzorg kan ertoe leiden dat op gemeentelijk niveau de versnippering en onoverzichtelijkheid blijft voortduren, wat tot vervuiling van de wachtlijsten kan leiden.
Kiezen voor de versterking van de regie op gemeentelijk niveau kan tot gevolg hebben dat de bureaucratie en dus de overhead toeneemt, waardoor er minder handen aan het bed zijn, wat ook voor een toename van de wachtlijsten kan zorgen.

Wat is wijsheid? Onze fractie nodigt u uit om hierover met haar mee te denken.

Lloyd Ferdinand