Het liefst slaan we deze gedeelten over, maar toch voelt dat ook niet helemaal goed; we geloven en belijden immers dat de hele Bijbel het geïnspireerde woord van God is?

Een tijdje geleden ben ik in mijn stille tijd toch die gedeelten weer eens gaan opzoeken. Leviticus, Numeri, Deuteronomium. En ik verbaas me telkens weer hoe God zich tot in de kleinste details van het dagelijks leven bezig houdt met Zijn volk. Hoe Hij de dienst aan Hem zo serieus neemt dat hij precieze voorschriften geeft en niet duldt dat daarvan afgeweken wordt. Wat zou dat betekenen voor ons en voor onze manier van God dienen vandaag? Ja, het is het Oude Testament. Zou dat verschil maken voor God? Zou Hij, die van eeuwigheid is en zonder einde zal zijn, veranderd zijn in een paar duizend jaar?

Laatst was ik op de basisschool van mijn zoontje waar op dat moment een viering bezig was. Klassen vol kinderen zongen uit volle borst: ‘De God van Abraham, Isaak en Jacob, de God van Adam en Eva, van Jozua en Job, de God van David, Elia en Mozes, de God van Esther en Jozef, daar vertrouw ik op!’
Het ontroerde me. Anno 2016 mogen onze kinderen dit nog leren. En geloven wij het zelf ook nog? Geloven en belijden we dat de God van Abraham, Isaak en Jacob, de God van het Oude Testament, de God van Israël, door Jezus ook onze God wil zijn? In díe volgorde?

Er is één tekst die mij de afgelopen tijd opviel, uit Leviticus 25. God geeft daar regels over het verpachten en terugkopen van grond. Hij zegt: ‘Land mag nooit verkocht worden, alleen verpand, want het land behoort mij toe en jullie zijn slechts vreemdelingen die bij mij te gast zijn’. En opeens beland ik middenin de actualiteit. Waar Unesco (u weet wel, die organisatie van de VN die zich bezig houdt met cultureel erfgoed) een resolutie opstelt die stelt dat het Joodse volk geen enkele binding heeft met de Tempelberg. Een resolutie die wordt aangenomen op basis van 24 stemmen voor, 6 tegen (waaronder -gelukkig!- Nederland), 26 onthoudingen en 2 afwezige staten. Een resolutie die niet alleen historisch gezien belachelijk is (zoiets als: Egypte heeft niets met piramides te maken, of de Roomse Kerk met het Vaticaan) maar ook een duidelijk signaal van antisemitisme, van haat tegen het Joodse volk en daarmee tegen God. Ik moest denken aan psalm 2; het woeden van de volken, het rumoer van de naties. Weet u hoe God hierop in deze psalm reageert? Hij lacht. Hij spot met hen. ’Ik zelf heb mijn koning gezalfd, op de Sion, mijn heilige berg’.

De God van Abraham, Isaak en Jacob…. Daar vertrouw ik op!

Klazien Jansen,
Fractiemedewerker