Het is al weer ruim 10 jaar geleden dat ik op de Oostvaardersplassen heb geschaatst en nu doet die gelegenheid zich weer voor. Wat mij toen het meest fascineerde was de aalscholverkolonie. Een laagstaande zon, dode bomen en een immense ijsvlakte, bijna macaber. Bereikbaar, omdat het ijs en de ijzers grenzen deed vervagen.

De discussie omtrent natuur in Nederland laait weer op tot het niveau van ruim 10 jaar geleden. Het moest allemaal veel natuurlijker, sommigen spreken over oernatuur. Stad, landbouw, natuur, recreatie alles krijgt z’n plekje met hekje.

De grenzen van oernatuur lijken bereikt bij het hek wat er omheen staat. Een kudde heckrunderen kan zich uitbreiden, de hongerdood bepaald de omvang. De mestproblematiek die dat tot gevolg heeft is toelaatbaar, die bij de buurman niet. Aalscholvers kunnen hun kostje nog elders vinden.

Rijdend in mijn auto door Flevoland, pakt op nog geen meter afstand in de berm een buizerd een muis. Op honderd meter afstand van de snelweg lopen reeën over de stoppel. Door heckrunderen verstoten kiekendieven kunnen gelukkig het grensbord niet lezen: “Verboden voor kiekendieven”.

Eindelijk een verstandig besluit, we stoppen met nog verdergaand “landjepik” van de boeren in het Oostvaarderswold. Het landschap in Nederland dat doe je samen natuurlijk.

Jan-Eric Geersing