Wanneer een kind op het schoolplein bij het spelen een been breekt, is er à la minute de juiste zorg voor handen. We bellen 112 en binnen niet al te lange tijd wordt het kind vervoerd naar het ziekenhuis en geholpen, zodat het kind weer zo snel als mogelijk op de been is.

Wanneer er echter bij een kind wegens bijvoorbeeld gedrags- of gezinsproblemen acute zorg geboden is, krijgen we ineens te maken met wachtlijsten. Het kind kan dan na een half jaar hopelijk nog eens terecht bij een jeugdpsychiater die de diagnose kan stellen voor vervolghulp.

In dit laatste geval kan de problematiek zeer nadelige gevolgen hebben voor het kind op langere termijn.

Wat verder te denken van die jongere die aan de cocaïne verslaafd is en direct hulp nodig heeft, maar zo’n drie maanden moet wachten voor hij de juiste hulp krijgt. Een onacceptabele periode, omdat terugval of ongemotiveerdheid op kan treden.

Hoe gaan we verder om met bedreigde kinderen? Jaarlijks sterven er zo’n tachtig kinderen aan de gevolgen van kindermishandeling. Politici en werkers in de jeugdzorg roepen dat het anders moet, maar van een werkelijke verbetering is er tot nu toe nauwelijks sprake.

Het roer moet om. Jeugdzorg zal praktischer georganiseerd moeten worden. Gemeenten moeten meer verantwoordelijk worden gemaakt voor jeugdzorg.  

Met komst van centra voor jeugd en gezin in de gemeenten treedt hopelijk de nodige verbetering op. Ouders kunnen daar terecht voor advies en begeleiding als hun kinderen problemen hebben. Organisaties die met jeugdzorg te maken hebben, werken in die centra samen, zodat er niet meer, zoals nu het geval is, langs elkaar heen wordt gewerkt.

Ouders en kinderen moeten er op kunnen vertrouwen dat ze de best mogelijke zorg krijgen. Nu maar hopen dat de zorg en de centen goed verdeeld worden. Het gaat om de toekomst van de kinderen.

Freek Brouwer