Nog niet zo lang geleden heeft hij zijn collega koning Achab geholpen in een oorlog, wat overigens niet zo’n succes was. Een aantal opties ligt nu voor hem open: opnieuw het noordelijk rijk om hulp vragen, een andere bondgenoot zoeken, het leger inspecteren, reservetroepen oproepen, onderhandelen met de aanvallers misschien…  Allemaal mogelijkheden waar hij ongetwijfeld Gods zegen over gevraagd zou hebben, want het was een koning die God diende.  

Zijn reactie? 2 Kronieken 20:3 vertelt: 'Josafat schrok hevig en hij besloot de HEER om raad te vragen'. Wauw. Dat vind ik mooi. Geen legerinspectie, maar een vastendag. Uit heel Juda komen de mensen erop af. Josafat spreekt een prachtig gebed uit, dat hij afsluit met de woorden: ‘Wij zijn niet opgewassen tegen de grote legermacht die ons nu aanvalt. Wij weten niet wat we moeten doen, op u zijn onze ogen gevestigd’. Punt. Wauw. Wat een geloof, wat een vertrouwen. En dat wordt niet beschaamd! Meteen antwoordt God door een profeet. Het volk reageert daarop met lofprijzing. De volgende dag gaan ze de vijand tegemoet, het leger voorafgegaan door... zangers. Opnieuw lofprijzing. Win je daar een oorlog mee…? Ja dus. Als ze aankomen hebben de bondgenoten elkaar al bevochten en ze vinden alleen nog lijken. Drie dagen hebben ze nodig om de buit binnen te halen. Weer gaan ze… lofprijzen. En als ze tenslotte in Jeruzalem teruggekeerd zijn, u raadt het al… Lofprijzing!

Wat een verhoring, wat een resultaat! Vijanden overwonnen, rijke buit, een jubelend volk, respect en angst bij de volken rondom. Bovendien vrede in het rijk en rust aan alle grenzen. En dit alles door één besluit van één man.

Maar ja. Nu is het 2017 en nu is het allemaal wel wat anders. Vluchtelingenproblematiek, leeglopende kerken, uiteenvallende gezinnen, leiders die hard schreeuwen maar weinig beloftes waarmaken, verslavingen, terrorisme, psychische problemen, om zomaar enkele thema’s te noemen. Je houdt je hart vast. Dat vraagt om ingewikkelde oplossingen, onderhandelingen, werkgroepen, wijze mensen, veel geld, veel tijd… Ja, en gebed, natuurlijk.

Maar ja. Nu is het 2017 en de laatste keer dat er een profeet optrad kan ik me niet herinneren. Lofprijzen doen we nog wel, soms tegen beter weten in en met de moed der wanhoop, maar grote successen blijven uit. Zoals toen, zo werkt het niet meer. Het is allemaal zo anders.

Ja. En toch. Het verhaal laat me niet los.
‘Wij weten niet wat we moeten doen, op u zijn onze ogen gevestigd’.

Klazien Jansen,
Fractiemedewerker

De fractieleden van de ChristenUnie schrijven bij toerbeurt een persoonlijke blog. Hierin komen onderwerpen aan de orde die hen bezig houden en die zij belangrijk vinden. Wilt u reageren, stuur dan uw bericht aan ons fractiebureau.