Onrust in deze wereld, uitzien naar de nieuwe
We leven in onrustige tijden, waarin van alles op losse schroeven lijkt te staan. Onze toekomst lijkt onzekerder dan ooit, zo komt het mij voor. Maar misschien is dat een gedachte die hoort bij het ouder worden. Tegelijk zie je juist vandaag ook jongeren in beweging komen, voor hun toekomst.
Scholieren staken voor het klimaat, jonge boeren gaan protesteren in Den Haag en beide stellen ze de vraag aan beleidsmakers hoe die ervoor gaan zorgen dat er toekomst is voor hen.
Ook internationaal verschuift er van alles. Het Verenigd Koninkrijk is al een paar jaar bezig met onderhandelen over een Brexit, geopolitieke verhoudingen zijn aan het veranderen, binnen Europa zijn de verschillen groot als het gaat om het aanpakken van het vluchtelingenvraagstuk en in samenhang daarmee ook de vragen over migratie en hoe we dat op Europees niveau kunnen dragen. Ook dat brengt een onzekerheid met zich mee, die zelfs in de demografische cijfers terug te zien zijn. Het geboortecijfer is niet zo hoog, maar de Nederlandse bevolking groeit door immigratie vanuit verschillende landen. Die ontwikkeling vraagt vandaag al om keuzes.
Deze tijd vraagt van ons een nieuw verhouden tot de werkelijkheid om ons heen. Soms in het klein, in ons persoonlijke leven of gewoon omdat de seizoenen wisselen. Soms zijn dat grote zaken, zoals het minder uitstoten van stikstof en CO2. We moeten andere manieren vinden om met onze energiebehoefte om te gaan en om die energie duurzamer op te gaan wekken dan we tot nu toe deden. En ja, misschien moeten we dan ook ons eigen gedrag gaan veranderen.
Als ik naar de vorige zin die ik schreef kijk, dan ben ik ergens verbaasd over het ‘misschien’ in die zin. Want ik denk dat we ons gedrag moeten veranderen. De titel van het rapport van het adviescollege stikstofproblematiek onder voorzitterschap van de heer Remkes spreekt daarin boekdelen. ‘Niet alles kan’. En als niet alles kan, dan betekent dat volgens mij dat we op een andere manier moeten kijken naar wat ontwikkeling betekent. Tot nu toe betekende dat vooruitgang en daarin zat altijd de betekenis van verder, groter, meer. Maar de bomen blijken niet tot in de hemel te groeien en onze menselijke vraag op onze leefomgeving is niet meer in balans met wat we daarin ontvangen. We hebben onze hand overspeeld, zo blijkt.
Als christen kijk ik uit, samen met anderen, naar een definitieve verandering. Voor zowel de wereld, de schepping met alles wat daarin en daarop is, als voor de mensheid. Soms kijk ik daar reikhalzend naar uit, want de schepping zucht en lijdt, net als de mensen, onder het juk van de slavernij. We kijken uit naar de dag van de uiteindelijke en volledige bevrijding, waarin God alles zal zijn in allen. Tot die tijd blijven we aan het werk in Gods wereld, waarin we ook zoveel goeds ontvangen.
De fractieleden van de ChristenUnie schrijven bij toerbeurt een persoonlijke blog. Hierin komen onderwerpen aan de orde die hen bezig houden en die zij belangrijk vinden. Wilt u reageren, stuur dan uw bericht aan ons fractiebureau.
