Politieke bubbel?
Op het moment van dit schrijven is het bijna 8 maanden geleden dat ik werd geïnstalleerd als lid van Provinciale Staten in Flevoland voor de fractie van de ChristenUnie. Een mooi moment om eens terug te kijken voor mijzelf, om te reflecteren op hoe ik die rol heb opgepakt en invul.
Zeker ook omdat er verkiezingen op handen zijn en de eerste voortekenen daarvan beginnen steeds duidelijker zichtbaar te worden. Tenminste, voor diegenen die daarbij betrokken zijn. Voor u als kiezer zal dat nog minder zichtbaar zijn, maar u begrijpt dat de voorbereidingen voor de campagne in volle gang zijn. Terugkijken en vooruitblikken dus…
Terugkijken
Terugkijken is meestal het makkelijkst, want dat gaat over iets dat al geweest is. Als ik erover nadenk hoe ik mijn rol als Statenlid heb opgepakt, dan doet mij dat onmiddellijk ook denken aan de andere rollen die ik heb in mijn leven. Het is heel normaal dat mensen verschillende rollen hebben en dat zij zich in die verschillende rollen anders kunnen manifesteren. Denk ik tenminste. Ik weet van mezelf, dat als ik aan iets nieuws begin, dat ik mij er met volle aandacht op stort en dat het gevaar bestaat dat ik mij erin verlies. Daar heb ik veel over nagedacht in de laatste maanden. Ik vind het geweldig leuk werk om te doen, belangrijk ook, en we doen het met een leuke club mensen. Dat stimuleert mij om er vol voor te gaan.
Tegelijk merk ik ook dat we als politici soms de neiging hebben om in een bubbel terecht te komen. Dat zie je aan bijeenkomsten zoals nieuwjaarsrecepties, waar vooral politici en mensen die dicht tegen de politiek aanzitten naar toe gaan. Of een bijeenkomst zoals 10 januari jl. in Lelystad, over de ziekenhuiszorg in Flevoland. Zo’n bijeenkomst is ook bedoeld voor inwoners en mensen die geraakt worden door de crisis van het MC IJsselmeerziekenhuis, maar het waren vooral politici in het publiek. Dat geeft iets aan, denk ik.
Vooruitblik
Misschien moeten we ons ervan bewust worden dat we in een bubbel kunnen zitten. En dat er mensen zijn die van politiek niets begrijpen en die het ook niet zoveel interesseert. Maar die toch wel geraakt kunnen worden door politieke besluitvorming.
In dit verband denk ik aan een gesprekje dat ik had met een leerling van mij uit klas 4. We zijn vlak voor de kerstvakantie begonnen met het thema politiek, een verplicht examenonderdeel voor het vak maatschappijkunde. Mijn ervaring is, dat leerlingen het saai en oninteressant vinden, de begrippen zijn moeilijk en ver van hun bed. En ik begrijp dat, ondanks mijn eigen passie voor politiek. Dus mijn aanname is dat leerlingen zich er doorheen moeten worstelen zonder dat het echt tot hen spreekt. En gelukkig word ik soms verrast door een leerling die vertelt dat ze het best interessant vindt allemaal. Zo had ik een boeiend gesprekje met zo’n leerling. Ze zat naar de websites van verschillende politieke partijen te kijken en het viel haar op dat bij sommige de partijleider als persoon sterk naar voren werd gebracht en bij andere partijen juist duidelijk de standpunten en waar ze voor staan. Ik vertelde haar over de verschuiving van inhoud naar personen in de afgelopen jaren, ook vanwege de toename en verandering van mediagebruik. Maar toen ik haar vroeg wat zij dan de beste manier vond, gaf ze aan dat zij toch wel graag wil weten waar een partij voor staat. Wie die persoon is vond ze een stuk minder interessant.
Misschien helpt het om uit de bubbel te komen…. Als we laten zien waar wat we doen in de politiek mensen raakt en waar het òns om te doen is. Dan kunnen we de verbinding maken met de mensen waar we het voor doen.
De fractieleden van de ChristenUnie schrijven bij toerbeurt een persoonlijke blog. Hierin komen onderwerpen aan de orde die hen bezig houden en die zij belangrijk vinden. Wilt u reageren, stuur dan uw bericht aan ons fractiebureau.
