Twee werelden
Geradbraakt zit ik in de auto, op weg naar huis. Na 2 uur slapen werd ik uit mijn bed gebeld voor een spoed-keizersnede.
Het heeft altijd iets mysterieus om midden in de nacht door een donker ziekenhuis te lopen. De lichten aan te doen op een verlaten operatiekamer-complex, wachtende op collega’s, dokters en de patiënt.
Met enige spoed werd onze patiënt binnengereden en ik zag de angstige blik in haar ogen.
Ze was gevlucht uit haar eigen land en nu lag ze op een operatietafel in een vreemd land, waar ze niemand verstond. Langzaam drupte de tranen uit haar ogen en het enige wat ik nog kon doen was haar handen even vast pakken. Wat een angst zullen de 13.000 vluchtelingen op Lesbos hebben gehad toen ze hun kamp in vlammen op zagen gaan. Hoeveel tranen zullen er toen gevallen zijn in die uitzichtloze situatie?
Helaas hebben we in de Provinciale Staten geen zeggenschap over opname van vluchtelingen uit Lesbos. In de Provinciale Staten mogen we debatteren over wolven en vissen. Over huizen bouwen en bermen maaien. Al rijdend in de auto dringen de verschillende werelden van het ziekenhuis en de provincie tot me door. Zo ver van elkaar af en tegelijk ook zo dichtbij.
In beide werelden rust een verantwoordelijkheid om zorgen, angst en onzekerheid bij mensen weg te nemen. In beide werelden wil ik graag dienstbaar zijn.
