Waar mijn hart het hardst voor klopt
Dit is de laatste blog die ik schrijf als fractiemedewerker van ChristenUnie Flevoland, aangezien per 1 april mijn dienstverband eindigt. Ruim vijf jaar heb ik de fractie mogen ondersteunen. Ik heb in deze tijd mensen zien komen en gaan, verkiezingen meegemaakt, vergaderd, teksten geschreven en heel veel geleerd.
Eén van de dingen die ik heb geleerd, is: ChristenUnie-mensen zijn fijne mensen. Bevlogen, betrokken, oprecht. Het zijn mensen met fouten en gebreken, soms met veel en soms met minder politieke kennis en ervaring, maar één ding hebben ze in ieder geval gemeen: ze zoeken naar manieren om op een Bijbelse manier politiek te bedrijven. Ik vind dat mooi. Het heeft mijn kijk op politiek ook echt in positieve zin veranderd.
Er was een tijd dat ik me ook inhoudelijk actief bezig hield met de politieke vraagstukken die speelden. Ik overwoog me kandidaat te stellen voor het Statenlidmaatschap, tot een burn-out een streep door mijn plannen zette. In die tijd moest ik steeds meer loslaten en gaan uitvinden wat ik echt belangrijk vind. Om, zoals Matthijn Buwalda dat zo mooi zingt, te ontdekken ‘waar mijn hart het hardst voor klopt’. Wat dat betreft doet de tijd waarin we nu leven, met alle maatregelen rond het Corona-virus, me daar wel een beetje aan denken, met dit verschil dat het ons nu allemaal treft. Toen had ik het gevoel dat ik op de vluchtstrook geparkeerd stond, terwijl iedereen langs me heen verder raasde.
Door de dreiging van het Corona-virus zijn nu noodgedwongen de agenda’s van heel veel mensen leeg geveegd. Dingen waarvan we dachten ze echt niet te kunnen opgeven, blijken opeens veel minder relevant, of op zijn minst ook heel goed op een andere manier te organiseren. Het lijkt wel of niet alleen de wereldbevolking maar ook de natuur lijdt aan een burn-out. Opgebrand. Tijd voor een pas op de plaats. Bezinning op en terugkeer naar wat er écht toe doet.
Wat ik zelf heb (her-)ontdekt is dat mijn hart klopt voor kinderen. Mijn droom is om kinderen te mogen helpen en begeleiden bij het hervinden van hun eigen kracht, om hen en hun ouders een steuntje in de rug te kunnen bieden als het even moeilijk is. Mijn zoektocht was dan ook snel ten einde: ik wil kindercoach worden. In het afgelopen half jaar ben ik bezig geweest met een opleiding hiervoor. Hierin heb ik heel veel geleerd; over mijzelf, over kinderen en tieners, over coaching. Eén van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd, is: ‘Blijf bij wat er is’.
Een mooie les en ook één die in de huidige omstandigheden wel eens op de proef wordt gesteld. Hoe vaak zijn wij niet geneigd te kijken naar hoe we graag zouden willen dat het is. Hoe we vinden dat het zou moeten zijn… Maar we mogen blijven bij wat er is. En soms is het niet zoals we zouden willen of zoals het zou moeten. Maar wat is het ontspannend en genezend als we dat af en toe kunnen loslaten en gewoon kunnen blijven bij wat er is.
Ik ga doen waar mijn hart het hardst voor klopt. Als deze crisis voorbij is, hoop ik mijn eigen kindercoachpraktijk te beginnen. Tot het zover is, probeer ik te blijven bij wat er is en vooral: bij Wie er is. Bij Hem die zegt: Mijn naam is ‘Ik ben’ en Ik zal er zijn.
De fractieleden van de ChristenUnie schrijven bij toerbeurt een persoonlijke blog. Hierin komen onderwerpen aan de orde die hen bezig houden en die zij belangrijk vinden. Wilt u reageren, stuur dan uw bericht aan ons fractiebureau.
