Henriette van Keulen staat als operatie-assistent in de frontlinie bij de strijd tegen het Coronavirus.  In team van medici zorgt ze voor de meest zieke patiënten op de Intensive Care van het Sint Jansdal ziekenhuis in Harderwijk.

Werken tussen de coronabrandhaarden

“Nunspeet en omgeving zijn Corona-brandhaarden, waardoor het bij het Sint Jansdal erg druk is. Normaal hebben we 9 IC-bedden, maar na een spoedverbouwing van de uitslaapkamer, hebben we nu 18 bedden. Daarvan zijn op dit moment 15 bedden bezet door patiënten tussen de 37 en 80 jaar. De IC-verpleegkundigen draaien overuren. Ze moeten nu twee keer zoveel patiënten verzorgen als ze gewend zijn.

De anesthesiemedewerkers en de OK-assistenten, zoals ikzelf, ondersteunen hen. Ik ben veel bezig met het voorbereiden van slaap- en verslappingsmedicatie en help bij het verzorgen van patiënten. Wanneer we in contact komen met patiënten dragen we schorten, mondmaskers en brillen. Normaal gooien we dat weg, maar door het grote te kort moeten we er heel zuinig mee zijn. We verzamelen deze spullen zodat het gewassen en gesteriliseerd kan worden.

Er gaat veel aandacht uit naar de familieleden omdat er geen bezoek mogelijk is. Familie belt en wordt bijgepraat, als de familie er om vraagt, worden er foto’s gemaakt, en in een boekje noteren we wat er gebeurt met patiënten. We zorgen dat alle patiënten er goed bij liggen door ze te wassen, te scheren, hun haar in model te doen en door te tandenpoetsen. Daarnaast voeren we de hele dag controles uit om te kijken hoe het medisch met ze gaat.”

Het yes-gevoel als patiënten van de IC gaan

“Hoewel de taakverdeling duidelijk is en de zorg goed verloopt, maak ik een vreemde tijd door. Normaal heeft het Sint Jansdal 8 operatiekamers: 2 in Lelystad en 6 in Harderwijk. Hier wordt eigenlijk doorlopend geopereerd. Nu zijn daar nog maar twee kamers in Harderwijk van open voor de oncologie en voor de spoedeisende hulp. Opereren en alle techniek die daarbij komt kijken vind ik het mooiste van mijn vak, maar daar kan ik niet mee bezig zijn. Ik besteed mijn tijd vooral aan praktische en repetitieve werkzaamheden op de Intensive Care. Dat maakt mijn werk er niet veel interessanter op.

Wat ook niet helpt is dat alle patiënten in slaap zijn. Hierdoor hebben we weinig contact met ze. Het doel is om patiënten van de beademing af te krijgen. Dit kan een lang proces zijn, waardoor je het niet van het begin tot het einde meemaakt. Eerst wordt het slaapmiddel afgebouwd, zodat ze wakker worden. De beademingsbuis blijft dan nog zitten. Daarna probeer je contact met de patiënt te krijgen. Ze schudden dan ja of nee op vragen, of wijzen letters aan op een letterkaart. Ook worden er Whatsapp-gesprekken verstuurd. Als de patiënt kracht genoeg heeft om zelf te ademen mag de buis uit de keel. Mijn diensten duren 8 uur. Aangezien het wakker maken soms weken duurt, ben ik daar nooit van het begin tot einde bij. Het opbouwen van een band met patiënten is dus lastig. Daarnaast overlijden er ook patiënten.

Wat eigenlijk het meest stimulerend is tijdens het werk, is het teamgevoel van het medisch personeel. We hebben samen echt een yes-gevoel als er patiënten van de IC afkunnen. Vooral bij jonge patiënten, zoals laatst bij een vrouw van 37, maar ook bij oudere mensen. We beseffen dan goed dat we met het harde werk iemands leven hebben gered. Ook is de steun van de rest van het ziekenhuis top. Bijna dagelijks komt er iemand van de Raad van Bestuur kijken op de afdeling. We worden flink verwend met maaltijden en krijgen de kans om na een nachtdienst te overnachten in hotels of in de piketkamer.”

Zorg dat het goed is tussen jou en God

“Naast het werk gaat het leven gewoon door. Ik heb thuis vier kinderen tussen de 13 en 22. Mensen zeggen soms tegen de kinderen dat ze geen contact willen, omdat ik met Corona-patiënten werk. Gelukkig kunnen ze daar goed tegen. Ze hebben wel hulp nodig bij andere dingen zoals huiswerk. Doordat ik overuren maak en nachtdiensten draai, heb ik minder tijd om aan de kinderen te besteden. Maar aan de andere kant vallen alle sociale verplichtingen weg, waardoor we extra tijd krijgen om als gezin bij elkaar te zijn.

De momenten die we samen als gezin hebben, beschouw ik als extra waardevol. Het biedt de mogelijkheid om te praten over belangrijke zaken zoals hoe we omgaan met de aarde en onze relatie met God. Deze hele crisis doet mij daar echt bij stil staan. Ik loop zelf natuurlijk flink risico om besmet te raken, maar ik weet dat het goed zit tussen mij en God. Als het mijn tijd is om te gaan, dan heb ik daar vrede mee. Dat is ook wat ik mijn kinderen mee geef: zorg dat het goed zit tussen jou en God. Dan hoef je je geen zorgen te maken. Het mooiste moet nog komen!”

Henriette is voorzitter van de ChristenUnie Noordoostpolder